Naar aanleiding van de 25ste editie van De Dag van de Religieuze Film (2016) krijgen de toeschouwers hier het woord. Verschillende toeschouwers die hier aan het woord komen, hebben alle of bijna alle edities meegemaakt. Voelt u zich ook als toeschouwer aangesproken, zend dan uw bijdrage naar info@menstis.be.
Maandag (16.02.2015) was een uitzonderlijke dag in de geschiedenis van De Dag. De inleidingen waren subliem. Vele toeschouwers hebben stil ‘genoten’ en dragen inspirerende beelden mee voor hunleven. Een ‘film’ kan een openbaring zijn, wat elke mens en elke tijd zo spontaan naar verlangt en ons uitnodigt naar de Goede, de Schone, de Ware Liefde. Proficiat!
Mag ik Sylvain en Men(S)tis proficiat wensen, maar vooral bedanken met de organisatie van 'De Dag'. Ik had (heb) het nodig om weer eens ondergedompeld te worden in een filmblad. Film: mijn inspiratie en troost. Nog andere aanwezigen bevestigden dit. Bij het ouder worden neemt dat alleen maar toe. Met het programma in de hand zat ik op een roetsjbaan van beelden, muziek en emoties. Heel sterk was de timing en de vlotheid. 'De Dag' vloog voorbij! Met drie kanjers van films, in een mooie volgorde vertoond: zalig! Op je nuchtere maag Resurrection (editie 2018) zien, was recht in de roos. Tot op heden laat deze film mij niet los. Een parel! In deze woelige tijden, zijn er dus nog zekerheden. Sylvain en Felix trouw op post. Na zovele jaren nog even enthousiast! Want dat heeft me het meest geraakt. Het enthousiasme in Sylvain zijn spreken. Een vrolijkheid die inspireert! Daar hou ik van. 'De Dag' is duidelijk iets wat Sylvain echt koestert. Ik ben heel fier dat ik in de beginjaren daar als vrijwilliger heb mogen aan meewerken, dat ik daar bij mocht zijn. In ieder geval, bij leven en welzijn tot volgende editie!
Het was indrukwekkend, de drie films van de 24ste editie (The Mill and the Cross, Vision, The Book Thief). Ik kan alleen maar verwijzen naar Levensbeschouwing democratisch belicht: 'de praxis van het contemplatievermogen'; dat inzien is het buitengewone zien (p. 83-84). Beklijvende indrukken die blijven nawerken en die niet in woorden uit te drukken zijn. De inleiding heeft mij zeker geholpen om er ‘in te komen’ en om het laten ‘in te werken’.
Mooie films boeien mij. Op De Dag van de Religieuze Film krijgen we de kans die te zien; daarom ben ik er graag bij. Elk jaar opnieuw doet Sylvain met Men(s)tis de moeite mooie films te kiezen, deze zeer goed in te leiden en te bespreken en dat wil ik niet missen. Voor mij is deze dag echt een hoogdag, waar ik echt kan genieten van iets heel moois in de filmwereld zowel in beelden als qua uitleg. Niet te missen !!! De eerste film van editie 27 (2018), Resurrection, kon voor mij niet duidelijker het Onze Vader weergeven met de verwijzing naar het mooie schilderij van Rembrandt, De Terugkeer van de Verloren Zoon. De tweede film Hacksaw Ridge gaf duidelijk weer dat goedheid geen geweld is, en dat zij mensen echt inzet en daadkracht geeft.
Leidt film vaak naar een magische Upperworld, dan is De Dag van de Religieuze Film voor mij zo dikwijls de toegangspoort geweest naar de moeilijk toegankelijke innerlijke wereld van de ziel. Verrassend en inspirerend.
In menig opzicht heeft De Dag een uiterst positieve invloed. In het licht van Godards en Bressons waardevolle uitspraken over de levenskunst van de cinematografie, toont De Dag ieder jaar op krokusmaandag opnieuw het pure leven, ontdaan van elk waarheidsdenken en/of ideologie.
25 jaar de Dag: Stille getuigenissen tussen de grote storm van de (kunst)mediawereld van een diep gefundeerde levensbeschouwelijk en artistiek leren kijken; liefde en leed gedeeld in de ruimte van de Lichtaard; film leren ervaren als een der belangrijkste menselijke, artistieke uitingen; een onmisbare bron /gids om als leerkracht uit te putten en mee aan de slag te gaan. Zie website Jan De Wachter.
Ik getuig met mijn eigen beelden en metaforen...25 jaar lang heeft De Dag mij meegenomen naar het hart van de film en de ziel van het beeld. Meermaals was ik geraakt en geïnspireerd als vrouw, moeder, leerkracht, kunstenaar...als mens. Ik heb er het oeuvre van Andrej Tarkovski ontdekt, het werd mijn inspiratiebron voor eigen werk: Gewaden van licht, een gewichtloos weefsel in witte vlasdraden en Chinees rijstpapier in de kleuren van het licht; Pillars of light, transparante zuilen in witte vlasdraden geweven met een kapiteel in gouddraden en metaforen voor de kracht van het licht. Het werk van Gust Van den Berghe En waar de sterre bleef stille staan, inspireerde me voor de creatie van Window of the soul, metafoor voor een venster op het leven. Zie website Marleen Mertens.
Na twintig keren aanwezig te zijn geweest, kan ik zeggen dat De Dag voor mij altijd een aparte beleving is. Het geeft je een beter inzicht in: Hoe bekijk ik een film? Na de altijd boeiende inleiding, word je meegenomen in de film, en de personages volg je op een andere manier. Ik geniet er altijd van de films een tweede maal te bekijken, het is even stilstaan bij jezelf en tot het besluit komen: 'Wat doe ik er mee om mijn steentje bij te dragen in deze al moeilijke wereld?' Ik ga altijd gelukkig naar huis, weliswaar met het hoofd vol van de vele impressies die nog verwerkt moeten worden. In ieder geval de moeite waard, ik wil De Dag zeker niet missen, en ook de vele mensen die je jaarlijks terug ziet.
Een eenvoudige wijze om uit de drukte van het ' laten leven ' te stappen. Onbevangen de beeldende verbeelding van de werkelijkheid samen aanschouwen en toch zelf deze verbeelding beschouwen vanuit je eigen inspiratie als mens: soms een herkenning, soms een aanvulling, maar steeds een verdieping, een terugkeren naar de bron van je leven, van het evangelie. En daarnaast - ook al is dit soms vluchtig - een ont-moeten van mensen en van de bezieler van deze dag en dit vanuit een zeer groot respect voor het werk ,maar zeker voor deze mens als vleesgeworden Woord. Deze kleine bronnen van verbeelding zijn dikwijls de zaden van ons leven, waarmee we verder kunnen, in ons professioneel leven, maar ook in ons persoonlijk leven, omdat ze in ons ook groeien als een levenshouding...
Als de scholen een week Krokusvakantie plannen, schreeuwt die maandag vet, onderlijnd en in een fluorkleurtje om aandacht in mijn kalender. Ik zou niet meer durven om dan iets anders te plannen, want ik word in Kinepolis verwacht voor ... De Dag! Ik ga helemaal bovenaan zitten. Zo ben ik ten volle deel van de verwachtingsvolle groep die door het welkomswoord binnenduikt in de perfecte sfeer. De inleiding door prof dr. De Bleeckere is een klaterende waterval van energie, die mijn volle aandacht opeist. Horizonten worden breder, kaders worden helder belicht en verwachtingen worden aangescherpt. En alweer is de organisator er in geslaagd om drie films bij elkaar te brengen, die als gepolijste puzzelstukken in elkaar passen. Vanuit een afgebakend, maar ruim bemeten thema zit ik een marathon uit van beelden die me naar een hoger niveau tillen. Ik knoop nieuwe touwen aan elkaar, verbind feiten met interpretaties. Het is een voorrecht om me aan deze bron te mogen laven.
De Dag van de Religieuze Film, die ik tot hiertoe nog maar tweemaal heb gemist, is voor mij telkens weer een dag van bezinning, een dag om door te dringen in de zo vaak vergeten diepte van het Mysterie (met hoofdletter) in mezelf en in de wereld om mij heen. Zoals het Scheppingsverhaal in Genesis 1-2,4a begint ook deze dag altijd met het bezielende woord van Sylvain De Bleeckere, gevolgd door het licht van drie prachtige films die dit jaar [2016], ieder op zijn eigen wijze, het thema 'Levensbeschouwing' zullen belichten. Heel graag en van harte beveel ik ook het pas verschenen boek Levensbeschouwing democratisch belicht van Sylvain De Bleeckere aan, waarin de visie wordt verduidelijkt die aan de basis ligt van 25 jaar De Dag van de Religieuze Film. Iedereen zou dit moeten lezen en herlezen, voor of na deze religieuze filmdag. Ik zelf heb er intens van genoten, van de eerste tot de laatste bladzijde, met steeds groeiende belangstelling. Dit boek heeft me deugd gedaan, ook als exegeet. De uitleg van het scheppings-oerverhaal uit Genesis 1-2,4a die in dit boek wordt voorgesteld is zonder meer magistraal. Het laatste woord en eigenlijk een synthese van heel dit boek is 'Lichtaard', een andere naam voor 'God', die de duisternis doorbreekt en aan de aarde het licht schenkt.
'Il faut des rites', zei de vos aan de Kleine Prins. Dat klopt voor ons want sinds jaar en dag is er op maandag van de Krokusvakantie de Dag van de Religieuze Film. Alle ingrediënten van een goed ritueel zijn aanwezig: je kijkt uit naar de nieuwheid binnen een vertrouwd kader; je wordt hartelijk ontvangen door Sylvain en zijn familie; je ziet bekende gezichten terug; je luistert naar boeiende inleidingen die je ogen alleen maar scherper en gerichter doen kijken; je doet met een paar honderd mensen aan 'bioscoop': beschouwen van het leven in al zijn rijke en diepe dimensies, je reflecteert over onze wereld, er is plaats voor kritiek en voor vertrouwen in de toekomst, je volhardt tot de laatste film, je neemt hartelijk afscheid van Sylvain 'tot volgend jaar'. Zeker weten. De Dag.. dat is goede liturgie.
Als vormingswerker én begeleider van enkele groepen, werk ik ook graag met films als didactische werkvorm. Ik volg nu reeds achttien jaar De Dag van de Religieuze Film. Wat ik daar vooral leer is: leren kijken naar een film doorheen het beeld en achter het beeld. Door de inleiding en begeleiding van Sylvain De Bleeckere, verwerf je een dieptezicht in de film. Dat dit thematisch gebeurt, is buitengewoon interessant. De studies van Sylvain ? o.a. Gedachtenis, Het aards paradijs, Het Beloofde Land, Levensbeschouwing thematisch belicht, en vooral de zestien edities van Leren leven met beelden zijn een meerwaarde voor leerkrachten, vormingswerkers, en allen die zich enigszins willen vertrouwd maken met de dieper lichtende boodschap van het cultuurfenomeen FILM. Een film kan confronterend zijn, maar door dit telkens begeleid te volgen tijdens De Dag van de Religieuze Film, heb ik leren ontdekken dat deze benadering bijzonder goed werkt bij groepen. Je hebt geen woorden nodig om mensen bewust te maken van eigen gedrag. Met een gefundeerde inleiding krijgt men een goede entree tot bewustmaking zonder mensen te viseren, zonder gedrag te definiëren, wat in plaats van blokkerend, veeleer verruimend, bevrijdend en langzaam incorporerend werkt. Dat heb ik doorheen die achttien jaren tijdens 'De Dag' geleerd, mogen meemaken en leren waarderen. Een bijzondere dank aan al die mensen die dit mede mogelijk maken. Sylvain, je bent doorheen die jaren een enorme leraar geweest voor mij en voor de mensen die met mij meewerkten.
De dag leert mij om op een diepere manier naar beelden en mijzelf te kijken. Steeds weer, dank zij de degelijke inleidingen, ligt daar een warme oproep tot meer mens-worden. De verhelderende en vaak confronterende en beklijvende beelden vormen een aanzet tot een andere wereldbenadering en tot verdiept geloof…
Via vergelijkend beeldmateriaal kreeg ik een ruim inzicht in wat mensen motiveert om zich al dan niet in te zetten voor een ideaal. Het werden ook soms drama’s met echte menselijkheid. De Dag was me steeds een stimulans om, door mensen gestuwd, mijn levensqueeste te verdiepen en verder te zetten…
Mijn ervaring van De Dag in 2014 (thema Shalom/Sjalam) heeft een waaier van emoties losgemaakt die doordrongen tot mijn grondgemoed. Dit maakt dat ik niet onbewogen naar huis gereden ben. Ik ben aan De Dag zonder verwachtingen begonnen, ik liet me graag meevoeren op de reis die de organisatie voor ogen had. Naarmate deze reis vorderde, werd ik steeds meer geraakt, kwamen vragen aan bod die me niet meteen toelieten te praten. Ik moet toegeven dat ik in de namiddag verward ben geraak, deze toestand zie ik of voelt aan als een appel dat tot op vandaag een gebaar verwacht. De films lieten met andere woorden hun impact na, wellicht omdat ik het belangrijk vond om er aan blootgesteld te worden. Misschien vind ik daarin de essentie van De Dag: de mogelijkheid die geboden wordt om blootgesteld en daardoor geraakt te kunnen worden. Toen ik buiten het cinemacomplex kwam, scheen de ondergaande zon achter de wolken, de stralen braken door en verlichtten de omgeving. Ik begreep toen dat De Dag geen woorden behoeft.
Het jaarlijkse ritueel dat Noord- en Zuid-Limburg verenigt, klinkt ongeveer als volgt: “Hallo Ignace?” “Ah, het moet weer bijna krokusvakantie zijn. Natuurlijk zal ik er zijn! Ga jij onze plaatsen voorbehouden zodat we goed kunnen volgen? We treffen elkaar bij de koffie, O.K.?” “Tot maandag.” Wat doet zo’n Dag van de Religieuze Film met een mens? Elk jaar opnieuw ervaar ik de dag als een triniteit waarin een religieuze geest werkzaam is. Het is mooi om vast te stellen dat het zoeken naar de zin van de filmbeelden leiden tot een bezinning op het leven van elk van ons. Een rijkdom aan beelden, soms hard, soms ontroerend beschrijft het leven nu en dan eens impliciet, maar regelmatig ook expliciet, vanuit een levensbeschouwing met een religieuze, meestal christelijke inspiratie. Na het zien van de beelden is er steevast een koffietijdige of maaltijdige reflectie en spreken we in onze, intussen vaste ‘Dagvandereligieuzefilm-groep’ over de pas geziene films. Vaak zeggen we tegen elkaar: ‘Het is toch straf dat er zoveel in een film zit, maar alleen zou ik het niet gezien of begrepen hebben!’ Gaandeweg hebben we begrepen dat film een universele taal is en zoals er in elke gesproken taal ook moeilijke, mooie, gevoelige,… woorden zijn, zo is er ook een zeer rijk palet van sprekende beelden die worden aangeboden tijdens deze steeds weer verrassende Dag van de Religieuze Film. Ten slotte, wil ik deze dag definiëren als een mooie triptiek: een dag van ‘het bekijken en beschouwen van beelden’, die ‘betekenisvol beklijven’ en ‘uitnodigen tot bewust beleven’.
Enkele jaren geleden heb ik opnieuw de weg gevonden naar De Dag van de Religieuze Film. Sindsdien heeft de dag een vaste plek in mijn jaarprogramma, en in dat van enkele vrienden. Graag laten we onze horizon verruimen door het licht dat cineasten hebben gezien en verbeeld. Hun creativiteit verrast me, verbaast me of blaast me omver. Mijn hart en mijn denken vinden voedsel in de waarheid van het leven dat getoond wordt en in de openheid voor de schenkende bron van die levende waarheid. Vele films die me intens blij hebben gemaakt, zou ik nooit gezien hebben zonder deze Dag. Films die ons in contact hebben gebracht met grote persoonlijkheden uit de geschiedenis: Vision. Aus dem Leben der Hildegard von Bingen, Hannah Arendt. Beelden die in mijn hart blijven geprent, zoals de film opgebouwd rond een schilderij van Breugel: The Mill and the Cross; verhalen die hoop geven zoals The Book Thief. Een vrucht van deze dag is dat we in mijn werkveld, een groep van zeven parochies, de gewoonte hebben regelmatig een waardevolle film te tonen. In het voorjaar werd The Book Thief getoond. Mensen zijn er dankbaar om. Dankbaar ben ook ik.
'D-Day', zo klinkt in mijn oren De Dag (van de Religieuze Film). Voor mij een belangrijke dag waarop ik mezelf telkenjare trakteer, en waar ik ook ècht naar uitkijk. Belangrijk om verschillende redenen, die doorheen de jaren uiteraard wat veranderd zijn. In het prille begin was mijn beweegreden die van een jonge jeugdpastor, die toch wat op de hoogte wilde zijn van wat er in de (religieuze) filmwereld bewoog. Vermits ik buiten De Dag (bijna) nooit naar de cinema ga, wil ik die dag niet missen. Wat ik vooral wil zeggen over De Dag is dat ik de zorg zo waardeer, waardoor die dag een dag met een hoofdletter wordt. Goed op voorhand aangekondigd. Ter plekke hartelijk, warm en verzorgd onthaal door enthousiaste mensen wààr vindt men die nog?. Prima verzorgd welkomstwoord, én dan telkens die deskundige uitleg van Sylvain. Met zorg uitgekozen filmen. Elk jaar weer zo beklijvend voor mij. Echt een feestdag. Zie webstite Ivo Cleiren.
Bijna alle 25 edities heb ik meegemaakt. Telkens weer kijk ik er begin januari al naar uit om De Dag met telkens een aanbod van drie films mee te maken. Al 25 jaar geeft prof. Sylvain De Bleeckere daarbij tekst en uitleg en vervolgens kun je je 'beeldend' laten verwennen gedurende een hele dag gekaderd in een bepaald thema. Zo'n beleving zet je aan het denken. Je smaakt de spirituele rijkdom van de filmbeelden. 'Beeldend denken dankzij het contemplatievermogen van de mens', noemt Sylvain dat. In al die jaren van het toeschouwerschap wordt je eigen denken gevormd en dat is de bedoeling van het immer wordende menszijn dat nooit af is. De Dag van de Religieuze Film is ook belangrijk in het kader van de huidige maatschappij die geseculariseerd is en waarin afscheid wordt genomen van een (Grieks metafysisch) platonisch christendom. De samenleving neemt dus zichtbaar afstand van een bepaalde godservaring, maar is de godservaring in het westen daarom geheel aan het verdwijnen? Hoegenaamd niet! Je merkt dat vele cineasten in hun filmisch kunstwerk een heel religieuze, spirituele dimensie leggen en daardoor een zingevende betekenis openstellen. Een dimensie tevens die oog heeft voor het niet te ontkennen aardse leven dat zich afspeelt in de Lichtaard waarbij de hemel de aarde nooit los laat. Religieus denken dat zo begrepen wordt is oecumenisch en de beste remedie tegen foute godsbeelden, ideologisering en radicalisering in welke vorm dan ook. En dat precies hebben deze 25 edities bereikt.
Tijdens De Dag heb ik de eigen kracht van de filmwereld ervaren. Met zijn grote openheid en realiteitszin hebben de films mijn geest open gemaakt die op veel vlakken wereldvreemd was door de bekrompenheid van het allesbeheersende 'woord'; er ontstond opmerkelijk meer ademruimte en horizon voor een zinvol leven. Met een zekere verwijzing naar het Damascusvisioen van Paulus, kan ik zeggen dat bepaalde films die ik heb leren kennen tijdens de vele edities van De Dag, mijn ogen hebben geopend voor realiteitszin en verantwoordelijkheidszin. Hoe troostend in nood de aanraking van een beeld of een gedenksteen kan zijn, zo genadevol waren de filmbeelden van allerlei aard die mijn ziel hebben geraakt vijfentwintig jaren lang. Mijn leven was als een grote bronzen klok zonder klepel, maar werd een klok met een boodschap van inzicht en vrede. De goedgunstigheid van God werd zichtbaar in de zorgende liefde van mensen voor elkaar, die niet een leven beleven met een goed verborgen agenda, maar een leven als open gebeuren met zijn tragiek en zijn overgave, beseffend dat angst, met of zonder god, nooit zal verdwijnen. De expressieve kracht van heel wat sterke filmbeelden brachten bij mij een meervoudig denken op gang, ze openbaarden me samen, met de boodschap van Jezus, de ultieme zin van het leven.
Toen ik als tiener (16) voor de tweede keer deel nam aan De Dag, was ik betoverd door de keuze van de films. Ze verwonderden me keer op keer. De toelichting bij de films vind ik zeer handig omdat ik merk dat er veel dingen aan mij voorbij gaan, dingen die ik anders niet zou opmerken. Hierdoor zijn de toelichtingen zeer interessant.
Ik beleef De Dag als een intiem moment van persoonlijke, geestelijke oefening en vorming. Het geeft me een bijzonder moment van onthaasting en concentratie – te koesteren als jonge mama van vier. Toch is het geen escapisme, de Dag opgesloten in de cinema. Het is in tegendeel een dieper kijken in de werkelijkheid – ook mijn persoonlijke werkelijkheid. Uitzonderlijk was de emotie bij het zien van Inch’Allah (2014) met die krachtige boodschap rond vrijwilligerswerk, nuance, ideologie…dingen die me dierbaar zijn. Ik hoop de volgende 25 jaar te kunnen blijven komen. Met dank en waardering.
Ik ben ongeveer 15 keer naar De Dag gekomen, eerst in opdracht van de school, nu uit overtuiging dat ik hier goede films zie met een prachtige inleiding. De films blijven ‘hangen’. Goed georganiseerd.
Een dag stilstaan: luisteren, kijken, nadenken, genieten. Licht! Traditie in ons gezin: mama naar de filmdag , (drukke) papa neemt vrij voor de kindjes. Vandaag is de volwassen dochter een hevige, kritische filmfan.
Ik weet niet meer hoeveel jaar, meer dan 20 in elk geval, ik deel genomen heb aan De Dag. Eerst in naam van de school, dan in eigen naam. Ik heb er elk jaar van genoten en houd elk jaar die maandag vrij. Niet te missen… voor mij in ieder geval niet!
De Bleeckere brengt films samen waar wij vooraf geen verband zien. Wij hebben doorheen de jaren, en steeds opnieuw, films ontdekt en thema’s ontmoet die wij anders niet gezien zouden hebben. Het zijn films die blijven naspelen. Onze ogen werden door de inleidingen geopend zodat we ‘anders’ naar film kijken. De traagheid en de stilte die in de programmatie dikwijls terugkeren, zijn enerzijds bevreemdend en stemmen anderzijds tot reflectie. Enkele films die ons bijzonder zijn bijgebleven: Chocolat – Kaïn en Abel – Les Neiges de Kilimandjaro – Hadewijck – Tree of Life – Hannah Arendt en de twee films over Het Beloofde Land.
Elk jaar schoonheid, en telkens weer op de weg van de verwondering terug gezet…, leven is wonder en geschenk. Op een ‘verloren maandag’, de eerste dag van de krokusvakantie, ga ik sinds zijn ontstaan naar de ‘Dag van de religieuze film’ in Hasselt, die dit jaar (2017) aan zijn 26ste editie toe was. Ik miste de eerste uitgave in het Sint-Jozefscollege, en de edities van 2007 (toen ik in Brazilië en Chili verbleef) en van 2015 en 2017 (wegens ziekte). Trouwe bezoekers noemen hem ‘Dé Dag’, en ondertussen worden we ontvangen in Kinepolis Hasselt. Van één ding zijn de liefhebbers overtuigd: dat is geen verloren maandag! Want wij leerden er gaandeweg naar film kijken. Je zou kunnen opperen: “Dat gaat toch niet anders, naar film moet je nu eenmaal kijken!” Maar de bezieler en organisator, prof. dr. Sylvain De Bleeckere, leerde ons verder dan oppervlakkig of consumerend kijken, hij oefende ons in het dieper zien. Het ‘onder’ of ‘achter’ kijken. Interpreteren. De op het eerste zicht verborgen inhouden en rijkdommen zien. Verbindingen maken. Schoonheid zien. Ver-beeld-en. Beschouwen. Een Mens-beeld vormen. Menswording zien. Dankzij die jarenlange krokuscursus ‘zien’ durfde ik mijn eerste poging ondernemen om zelf een film te bespreken. Nog wel een film waarvan ik de regisseur en een acteur ken. Het is de film LIMBURGIA van Noël Loozen die het scenario schreef en de film regisseerde. Op het filmfestival van Utrecht in september 2017 sleepte deze film vier sterren in de wacht. Hij werd in 2017 uitgezonden op de Nederlandse televisie.
Magnificat in Em (2017) was het eerste evenement dat ik meegemaakt heb (ik stiet toevallig op een mededeling over de "Dag van de religieuze Film", die - weer toevallig - op een vakantiedag voor mij viel, die ik genoot na ons algemeen kapittel). Daar ik als Dominicanes van Bethanië meerdere keren heb deelgenomen aan retraites met filmen, dacht ik: dat is iets voor mij. Ik heb me aangemeld en was heel benieuwd naar de gang van zaken. Nou, ik ben niet teleurgesteld - integendeel! Het was een fantastische, inspirerende, meditatieve, onrustig makende, bijzondere dag! De inleidingen bij de films door Sylvain waren subliem: ze openden je ogen en oren - en hart! - voor wat je te zien kreeg. De keuze van de films vond ik ook heel bijzonder. Als algemeen secretaris van de UCESM ― Unie van religieuze congregatie van hogere oversten in Europa, d.w.z. degene, die alle hogere oversten van religieuze congregaties in Europa bij elkaar moet houden/brengen en tevens algemeen secretaresse van onze congregatie van dominicanessen van Bethanië ― wil ik de film Ida tonen aan elke kandidate novice, die denkt, roeping voor het kloosterleven te hebben. Je komt er diep door in contact met jezelf....En de film The Help tenslotte, eveneens buitengewoon actueel, maar gelukkig ook met humor - hoe zou je anders weer naar huis hebben gekund? Ik wil allen die aan De Dag hebben meegewerkt heel hartelijk danken voor dit geweldige geschenk en heb de datum voor de volgende editie al gereserveerd!
Naar aanleiding van de 25ste editie van De Dag van de Religieuze Film (2016) krijgen de toeschouwers hier het woord. Verschillende toeschouwers die hier aan het woord komen, hebben alle of bijna alle edities meegemaakt. Voelt u zich ook als toeschouwer aangesproken, zend dan uw bijdrage naar info@menstis.be.
Maandag (16.02.2015) was een uitzonderlijke dag in de geschiedenis van De Dag. De inleidingen waren subliem. Vele toeschouwers hebben stil ‘genoten’ en dragen inspirerende beelden mee voor hunleven. Een ‘film’ kan een openbaring zijn, wat elke mens en elke tijd zo spontaan naar verlangt en ons uitnodigt naar de Goede, de Schone, de Ware Liefde. Proficiat!
Mag ik Sylvain en Men(S)tis proficiat wensen, maar vooral bedanken met de organisatie van 'De Dag'. Ik had (heb) het nodig om weer eens ondergedompeld te worden in een filmblad. Film: mijn inspiratie en troost. Nog andere aanwezigen bevestigden dit. Bij het ouder worden neemt dat alleen maar toe. Met het programma in de hand zat ik op een roetsjbaan van beelden, muziek en emoties. Heel sterk was de timing en de vlotheid. 'De Dag' vloog voorbij! Met drie kanjers van films, in een mooie volgorde vertoond: zalig! Op je nuchtere maag Resurrection (editie 2018) zien, was recht in de roos. Tot op heden laat deze film mij niet los. Een parel! In deze woelige tijden, zijn er dus nog zekerheden. Sylvain en Felix trouw op post. Na zovele jaren nog even enthousiast! Want dat heeft me het meest geraakt. Het enthousiasme in Sylvain zijn spreken. Een vrolijkheid die inspireert! Daar hou ik van. 'De Dag' is duidelijk iets wat Sylvain echt koestert. Ik ben heel fier dat ik in de beginjaren daar als vrijwilliger heb mogen aan meewerken, dat ik daar bij mocht zijn. In ieder geval, bij leven en welzijn tot volgende editie!
Het was indrukwekkend, de drie films van de 24ste editie (The Mill and the Cross, Vision, The Book Thief). Ik kan alleen maar verwijzen naar Levensbeschouwing democratisch belicht: 'de praxis van het contemplatievermogen'; dat inzien is het buitengewone zien (p. 83-84). Beklijvende indrukken die blijven nawerken en die niet in woorden uit te drukken zijn. De inleiding heeft mij zeker geholpen om er ‘in te komen’ en om het laten ‘in te werken’.
Mooie films boeien mij. Op De Dag van de Religieuze Film krijgen we de kans die te zien; daarom ben ik er graag bij. Elk jaar opnieuw doet Sylvain met Men(s)tis de moeite mooie films te kiezen, deze zeer goed in te leiden en te bespreken en dat wil ik niet missen. Voor mij is deze dag echt een hoogdag, waar ik echt kan genieten van iets heel moois in de filmwereld zowel in beelden als qua uitleg. Niet te missen !!! De eerste film van editie 27 (2018), Resurrection, kon voor mij niet duidelijker het Onze Vader weergeven met de verwijzing naar het mooie schilderij van Rembrandt, De Terugkeer van de Verloren Zoon. De tweede film Hacksaw Ridge gaf duidelijk weer dat goedheid geen geweld is, en dat zij mensen echt inzet en daadkracht geeft.
Leidt film vaak naar een magische Upperworld, dan is De Dag van de Religieuze Film voor mij zo dikwijls de toegangspoort geweest naar de moeilijk toegankelijke innerlijke wereld van de ziel. Verrassend en inspirerend.
In menig opzicht heeft De Dag een uiterst positieve invloed. In het licht van Godards en Bressons waardevolle uitspraken over de levenskunst van de cinematografie, toont De Dag ieder jaar op krokusmaandag opnieuw het pure leven, ontdaan van elk waarheidsdenken en/of ideologie.
25 jaar de Dag: Stille getuigenissen tussen de grote storm van de (kunst)mediawereld van een diep gefundeerde levensbeschouwelijk en artistiek leren kijken; liefde en leed gedeeld in de ruimte van de Lichtaard; film leren ervaren als een der belangrijkste menselijke, artistieke uitingen; een onmisbare bron /gids om als leerkracht uit te putten en mee aan de slag te gaan. Zie website Jan De Wachter.
Ik getuig met mijn eigen beelden en metaforen...25 jaar lang heeft De Dag mij meegenomen naar het hart van de film en de ziel van het beeld. Meermaals was ik geraakt en geïnspireerd als vrouw, moeder, leerkracht, kunstenaar...als mens. Ik heb er het oeuvre van Andrej Tarkovski ontdekt, het werd mijn inspiratiebron voor eigen werk: Gewaden van licht, een gewichtloos weefsel in witte vlasdraden en Chinees rijstpapier in de kleuren van het licht; Pillars of light, transparante zuilen in witte vlasdraden geweven met een kapiteel in gouddraden en metaforen voor de kracht van het licht. Het werk van Gust Van den Berghe En waar de sterre bleef stille staan, inspireerde me voor de creatie van Window of the soul, metafoor voor een venster op het leven. Zie website Marleen Mertens.
Na twintig keren aanwezig te zijn geweest, kan ik zeggen dat De Dag voor mij altijd een aparte beleving is. Het geeft je een beter inzicht in: Hoe bekijk ik een film? Na de altijd boeiende inleiding, word je meegenomen in de film, en de personages volg je op een andere manier. Ik geniet er altijd van de films een tweede maal te bekijken, het is even stilstaan bij jezelf en tot het besluit komen: 'Wat doe ik er mee om mijn steentje bij te dragen in deze al moeilijke wereld?' Ik ga altijd gelukkig naar huis, weliswaar met het hoofd vol van de vele impressies die nog verwerkt moeten worden. In ieder geval de moeite waard, ik wil De Dag zeker niet missen, en ook de vele mensen die je jaarlijks terug ziet.
Een eenvoudige wijze om uit de drukte van het ' laten leven ' te stappen. Onbevangen de beeldende verbeelding van de werkelijkheid samen aanschouwen en toch zelf deze verbeelding beschouwen vanuit je eigen inspiratie als mens: soms een herkenning, soms een aanvulling, maar steeds een verdieping, een terugkeren naar de bron van je leven, van het evangelie. En daarnaast - ook al is dit soms vluchtig - een ont-moeten van mensen en van de bezieler van deze dag en dit vanuit een zeer groot respect voor het werk ,maar zeker voor deze mens als vleesgeworden Woord. Deze kleine bronnen van verbeelding zijn dikwijls de zaden van ons leven, waarmee we verder kunnen, in ons professioneel leven, maar ook in ons persoonlijk leven, omdat ze in ons ook groeien als een levenshouding...
Als de scholen een week Krokusvakantie plannen, schreeuwt die maandag vet, onderlijnd en in een fluorkleurtje om aandacht in mijn kalender. Ik zou niet meer durven om dan iets anders te plannen, want ik word in Kinepolis verwacht voor ... De Dag! Ik ga helemaal bovenaan zitten. Zo ben ik ten volle deel van de verwachtingsvolle groep die door het welkomswoord binnenduikt in de perfecte sfeer. De inleiding door prof dr. De Bleeckere is een klaterende waterval van energie, die mijn volle aandacht opeist. Horizonten worden breder, kaders worden helder belicht en verwachtingen worden aangescherpt. En alweer is de organisator er in geslaagd om drie films bij elkaar te brengen, die als gepolijste puzzelstukken in elkaar passen. Vanuit een afgebakend, maar ruim bemeten thema zit ik een marathon uit van beelden die me naar een hoger niveau tillen. Ik knoop nieuwe touwen aan elkaar, verbind feiten met interpretaties. Het is een voorrecht om me aan deze bron te mogen laven.
De Dag van de Religieuze Film, die ik tot hiertoe nog maar tweemaal heb gemist, is voor mij telkens weer een dag van bezinning, een dag om door te dringen in de zo vaak vergeten diepte van het Mysterie (met hoofdletter) in mezelf en in de wereld om mij heen. Zoals het Scheppingsverhaal in Genesis 1-2,4a begint ook deze dag altijd met het bezielende woord van Sylvain De Bleeckere, gevolgd door het licht van drie prachtige films die dit jaar [2016], ieder op zijn eigen wijze, het thema 'Levensbeschouwing' zullen belichten. Heel graag en van harte beveel ik ook het pas verschenen boek Levensbeschouwing democratisch belicht van Sylvain De Bleeckere aan, waarin de visie wordt verduidelijkt die aan de basis ligt van 25 jaar De Dag van de Religieuze Film. Iedereen zou dit moeten lezen en herlezen, voor of na deze religieuze filmdag. Ik zelf heb er intens van genoten, van de eerste tot de laatste bladzijde, met steeds groeiende belangstelling. Dit boek heeft me deugd gedaan, ook als exegeet. De uitleg van het scheppings-oerverhaal uit Genesis 1-2,4a die in dit boek wordt voorgesteld is zonder meer magistraal. Het laatste woord en eigenlijk een synthese van heel dit boek is 'Lichtaard', een andere naam voor 'God', die de duisternis doorbreekt en aan de aarde het licht schenkt.
'Il faut des rites', zei de vos aan de Kleine Prins. Dat klopt voor ons want sinds jaar en dag is er op maandag van de Krokusvakantie de Dag van de Religieuze Film. Alle ingrediënten van een goed ritueel zijn aanwezig: je kijkt uit naar de nieuwheid binnen een vertrouwd kader; je wordt hartelijk ontvangen door Sylvain en zijn familie; je ziet bekende gezichten terug; je luistert naar boeiende inleidingen die je ogen alleen maar scherper en gerichter doen kijken; je doet met een paar honderd mensen aan 'bioscoop': beschouwen van het leven in al zijn rijke en diepe dimensies, je reflecteert over onze wereld, er is plaats voor kritiek en voor vertrouwen in de toekomst, je volhardt tot de laatste film, je neemt hartelijk afscheid van Sylvain 'tot volgend jaar'. Zeker weten. De Dag.. dat is goede liturgie.
Als vormingswerker én begeleider van enkele groepen, werk ik ook graag met films als didactische werkvorm. Ik volg nu reeds achttien jaar De Dag van de Religieuze Film. Wat ik daar vooral leer is: leren kijken naar een film doorheen het beeld en achter het beeld. Door de inleiding en begeleiding van Sylvain De Bleeckere, verwerf je een dieptezicht in de film. Dat dit thematisch gebeurt, is buitengewoon interessant. De studies van Sylvain ? o.a. Gedachtenis, Het aards paradijs, Het Beloofde Land, Levensbeschouwing thematisch belicht, en vooral de zestien edities van Leren leven met beelden zijn een meerwaarde voor leerkrachten, vormingswerkers, en allen die zich enigszins willen vertrouwd maken met de dieper lichtende boodschap van het cultuurfenomeen FILM. Een film kan confronterend zijn, maar door dit telkens begeleid te volgen tijdens De Dag van de Religieuze Film, heb ik leren ontdekken dat deze benadering bijzonder goed werkt bij groepen. Je hebt geen woorden nodig om mensen bewust te maken van eigen gedrag. Met een gefundeerde inleiding krijgt men een goede entree tot bewustmaking zonder mensen te viseren, zonder gedrag te definiëren, wat in plaats van blokkerend, veeleer verruimend, bevrijdend en langzaam incorporerend werkt. Dat heb ik doorheen die achttien jaren tijdens 'De Dag' geleerd, mogen meemaken en leren waarderen. Een bijzondere dank aan al die mensen die dit mede mogelijk maken. Sylvain, je bent doorheen die jaren een enorme leraar geweest voor mij en voor de mensen die met mij meewerkten.
De dag leert mij om op een diepere manier naar beelden en mijzelf te kijken. Steeds weer, dank zij de degelijke inleidingen, ligt daar een warme oproep tot meer mens-worden. De verhelderende en vaak confronterende en beklijvende beelden vormen een aanzet tot een andere wereldbenadering en tot verdiept geloof…
Via vergelijkend beeldmateriaal kreeg ik een ruim inzicht in wat mensen motiveert om zich al dan niet in te zetten voor een ideaal. Het werden ook soms drama’s met echte menselijkheid. De Dag was me steeds een stimulans om, door mensen gestuwd, mijn levensqueeste te verdiepen en verder te zetten…
Mijn ervaring van De Dag in 2014 (thema Shalom/Sjalam) heeft een waaier van emoties losgemaakt die doordrongen tot mijn grondgemoed. Dit maakt dat ik niet onbewogen naar huis gereden ben. Ik ben aan De Dag zonder verwachtingen begonnen, ik liet me graag meevoeren op de reis die de organisatie voor ogen had. Naarmate deze reis vorderde, werd ik steeds meer geraakt, kwamen vragen aan bod die me niet meteen toelieten te praten. Ik moet toegeven dat ik in de namiddag verward ben geraak, deze toestand zie ik of voelt aan als een appel dat tot op vandaag een gebaar verwacht. De films lieten met andere woorden hun impact na, wellicht omdat ik het belangrijk vond om er aan blootgesteld te worden. Misschien vind ik daarin de essentie van De Dag: de mogelijkheid die geboden wordt om blootgesteld en daardoor geraakt te kunnen worden. Toen ik buiten het cinemacomplex kwam, scheen de ondergaande zon achter de wolken, de stralen braken door en verlichtten de omgeving. Ik begreep toen dat De Dag geen woorden behoeft.
Het jaarlijkse ritueel dat Noord- en Zuid-Limburg verenigt, klinkt ongeveer als volgt: “Hallo Ignace?” “Ah, het moet weer bijna krokusvakantie zijn. Natuurlijk zal ik er zijn! Ga jij onze plaatsen voorbehouden zodat we goed kunnen volgen? We treffen elkaar bij de koffie, O.K.?” “Tot maandag.” Wat doet zo’n Dag van de Religieuze Film met een mens? Elk jaar opnieuw ervaar ik de dag als een triniteit waarin een religieuze geest werkzaam is. Het is mooi om vast te stellen dat het zoeken naar de zin van de filmbeelden leiden tot een bezinning op het leven van elk van ons. Een rijkdom aan beelden, soms hard, soms ontroerend beschrijft het leven nu en dan eens impliciet, maar regelmatig ook expliciet, vanuit een levensbeschouwing met een religieuze, meestal christelijke inspiratie. Na het zien van de beelden is er steevast een koffietijdige of maaltijdige reflectie en spreken we in onze, intussen vaste ‘Dagvandereligieuzefilm-groep’ over de pas geziene films. Vaak zeggen we tegen elkaar: ‘Het is toch straf dat er zoveel in een film zit, maar alleen zou ik het niet gezien of begrepen hebben!’ Gaandeweg hebben we begrepen dat film een universele taal is en zoals er in elke gesproken taal ook moeilijke, mooie, gevoelige,… woorden zijn, zo is er ook een zeer rijk palet van sprekende beelden die worden aangeboden tijdens deze steeds weer verrassende Dag van de Religieuze Film. Ten slotte, wil ik deze dag definiëren als een mooie triptiek: een dag van ‘het bekijken en beschouwen van beelden’, die ‘betekenisvol beklijven’ en ‘uitnodigen tot bewust beleven’.
Enkele jaren geleden heb ik opnieuw de weg gevonden naar De Dag van de Religieuze Film. Sindsdien heeft de dag een vaste plek in mijn jaarprogramma, en in dat van enkele vrienden. Graag laten we onze horizon verruimen door het licht dat cineasten hebben gezien en verbeeld. Hun creativiteit verrast me, verbaast me of blaast me omver. Mijn hart en mijn denken vinden voedsel in de waarheid van het leven dat getoond wordt en in de openheid voor de schenkende bron van die levende waarheid. Vele films die me intens blij hebben gemaakt, zou ik nooit gezien hebben zonder deze Dag. Films die ons in contact hebben gebracht met grote persoonlijkheden uit de geschiedenis: Vision. Aus dem Leben der Hildegard von Bingen, Hannah Arendt. Beelden die in mijn hart blijven geprent, zoals de film opgebouwd rond een schilderij van Breugel: The Mill and the Cross; verhalen die hoop geven zoals The Book Thief. Een vrucht van deze dag is dat we in mijn werkveld, een groep van zeven parochies, de gewoonte hebben regelmatig een waardevolle film te tonen. In het voorjaar werd The Book Thief getoond. Mensen zijn er dankbaar om. Dankbaar ben ook ik.
'D-Day', zo klinkt in mijn oren De Dag (van de Religieuze Film). Voor mij een belangrijke dag waarop ik mezelf telkenjare trakteer, en waar ik ook ècht naar uitkijk. Belangrijk om verschillende redenen, die doorheen de jaren uiteraard wat veranderd zijn. In het prille begin was mijn beweegreden die van een jonge jeugdpastor, die toch wat op de hoogte wilde zijn van wat er in de (religieuze) filmwereld bewoog. Vermits ik buiten De Dag (bijna) nooit naar de cinema ga, wil ik die dag niet missen. Wat ik vooral wil zeggen over De Dag is dat ik de zorg zo waardeer, waardoor die dag een dag met een hoofdletter wordt. Goed op voorhand aangekondigd. Ter plekke hartelijk, warm en verzorgd onthaal door enthousiaste mensen wààr vindt men die nog?. Prima verzorgd welkomstwoord, én dan telkens die deskundige uitleg van Sylvain. Met zorg uitgekozen filmen. Elk jaar weer zo beklijvend voor mij. Echt een feestdag. Zie webstite Ivo Cleiren.
Bijna alle 25 edities heb ik meegemaakt. Telkens weer kijk ik er begin januari al naar uit om De Dag met telkens een aanbod van drie films mee te maken. Al 25 jaar geeft prof. Sylvain De Bleeckere daarbij tekst en uitleg en vervolgens kun je je 'beeldend' laten verwennen gedurende een hele dag gekaderd in een bepaald thema. Zo'n beleving zet je aan het denken. Je smaakt de spirituele rijkdom van de filmbeelden. 'Beeldend denken dankzij het contemplatievermogen van de mens', noemt Sylvain dat. In al die jaren van het toeschouwerschap wordt je eigen denken gevormd en dat is de bedoeling van het immer wordende menszijn dat nooit af is. De Dag van de Religieuze Film is ook belangrijk in het kader van de huidige maatschappij die geseculariseerd is en waarin afscheid wordt genomen van een (Grieks metafysisch) platonisch christendom. De samenleving neemt dus zichtbaar afstand van een bepaalde godservaring, maar is de godservaring in het westen daarom geheel aan het verdwijnen? Hoegenaamd niet! Je merkt dat vele cineasten in hun filmisch kunstwerk een heel religieuze, spirituele dimensie leggen en daardoor een zingevende betekenis openstellen. Een dimensie tevens die oog heeft voor het niet te ontkennen aardse leven dat zich afspeelt in de Lichtaard waarbij de hemel de aarde nooit los laat. Religieus denken dat zo begrepen wordt is oecumenisch en de beste remedie tegen foute godsbeelden, ideologisering en radicalisering in welke vorm dan ook. En dat precies hebben deze 25 edities bereikt.
Tijdens De Dag heb ik de eigen kracht van de filmwereld ervaren. Met zijn grote openheid en realiteitszin hebben de films mijn geest open gemaakt die op veel vlakken wereldvreemd was door de bekrompenheid van het allesbeheersende 'woord'; er ontstond opmerkelijk meer ademruimte en horizon voor een zinvol leven. Met een zekere verwijzing naar het Damascusvisioen van Paulus, kan ik zeggen dat bepaalde films die ik heb leren kennen tijdens de vele edities van De Dag, mijn ogen hebben geopend voor realiteitszin en verantwoordelijkheidszin. Hoe troostend in nood de aanraking van een beeld of een gedenksteen kan zijn, zo genadevol waren de filmbeelden van allerlei aard die mijn ziel hebben geraakt vijfentwintig jaren lang. Mijn leven was als een grote bronzen klok zonder klepel, maar werd een klok met een boodschap van inzicht en vrede. De goedgunstigheid van God werd zichtbaar in de zorgende liefde van mensen voor elkaar, die niet een leven beleven met een goed verborgen agenda, maar een leven als open gebeuren met zijn tragiek en zijn overgave, beseffend dat angst, met of zonder god, nooit zal verdwijnen. De expressieve kracht van heel wat sterke filmbeelden brachten bij mij een meervoudig denken op gang, ze openbaarden me samen, met de boodschap van Jezus, de ultieme zin van het leven.
Toen ik als tiener (16) voor de tweede keer deel nam aan De Dag, was ik betoverd door de keuze van de films. Ze verwonderden me keer op keer. De toelichting bij de films vind ik zeer handig omdat ik merk dat er veel dingen aan mij voorbij gaan, dingen die ik anders niet zou opmerken. Hierdoor zijn de toelichtingen zeer interessant.
Ik beleef De Dag als een intiem moment van persoonlijke, geestelijke oefening en vorming. Het geeft me een bijzonder moment van onthaasting en concentratie – te koesteren als jonge mama van vier. Toch is het geen escapisme, de Dag opgesloten in de cinema. Het is in tegendeel een dieper kijken in de werkelijkheid – ook mijn persoonlijke werkelijkheid. Uitzonderlijk was de emotie bij het zien van Inch’Allah (2014) met die krachtige boodschap rond vrijwilligerswerk, nuance, ideologie…dingen die me dierbaar zijn. Ik hoop de volgende 25 jaar te kunnen blijven komen. Met dank en waardering.
Ik ben ongeveer 15 keer naar De Dag gekomen, eerst in opdracht van de school, nu uit overtuiging dat ik hier goede films zie met een prachtige inleiding. De films blijven ‘hangen’. Goed georganiseerd.
Een dag stilstaan: luisteren, kijken, nadenken, genieten. Licht! Traditie in ons gezin: mama naar de filmdag , (drukke) papa neemt vrij voor de kindjes. Vandaag is de volwassen dochter een hevige, kritische filmfan.
Ik weet niet meer hoeveel jaar, meer dan 20 in elk geval, ik deel genomen heb aan De Dag. Eerst in naam van de school, dan in eigen naam. Ik heb er elk jaar van genoten en houd elk jaar die maandag vrij. Niet te missen… voor mij in ieder geval niet!
De Bleeckere brengt films samen waar wij vooraf geen verband zien. Wij hebben doorheen de jaren, en steeds opnieuw, films ontdekt en thema’s ontmoet die wij anders niet gezien zouden hebben. Het zijn films die blijven naspelen. Onze ogen werden door de inleidingen geopend zodat we ‘anders’ naar film kijken. De traagheid en de stilte die in de programmatie dikwijls terugkeren, zijn enerzijds bevreemdend en stemmen anderzijds tot reflectie. Enkele films die ons bijzonder zijn bijgebleven: Chocolat – Kaïn en Abel – Les Neiges de Kilimandjaro – Hadewijck – Tree of Life – Hannah Arendt en de twee films over Het Beloofde Land.
Elk jaar schoonheid, en telkens weer op de weg van de verwondering terug gezet…, leven is wonder en geschenk. Op een ‘verloren maandag’, de eerste dag van de krokusvakantie, ga ik sinds zijn ontstaan naar de ‘Dag van de religieuze film’ in Hasselt, die dit jaar (2017) aan zijn 26ste editie toe was. Ik miste de eerste uitgave in het Sint-Jozefscollege, en de edities van 2007 (toen ik in Brazilië en Chili verbleef) en van 2015 en 2017 (wegens ziekte). Trouwe bezoekers noemen hem ‘Dé Dag’, en ondertussen worden we ontvangen in Kinepolis Hasselt. Van één ding zijn de liefhebbers overtuigd: dat is geen verloren maandag! Want wij leerden er gaandeweg naar film kijken. Je zou kunnen opperen: “Dat gaat toch niet anders, naar film moet je nu eenmaal kijken!” Maar de bezieler en organisator, prof. dr. Sylvain De Bleeckere, leerde ons verder dan oppervlakkig of consumerend kijken, hij oefende ons in het dieper zien. Het ‘onder’ of ‘achter’ kijken. Interpreteren. De op het eerste zicht verborgen inhouden en rijkdommen zien. Verbindingen maken. Schoonheid zien. Ver-beeld-en. Beschouwen. Een Mens-beeld vormen. Menswording zien. Dankzij die jarenlange krokuscursus ‘zien’ durfde ik mijn eerste poging ondernemen om zelf een film te bespreken. Nog wel een film waarvan ik de regisseur en een acteur ken. Het is de film LIMBURGIA van Noël Loozen die het scenario schreef en de film regisseerde. Op het filmfestival van Utrecht in september 2017 sleepte deze film vier sterren in de wacht. Hij werd in 2017 uitgezonden op de Nederlandse televisie.
Magnificat in Em (2017) was het eerste evenement dat ik meegemaakt heb (ik stiet toevallig op een mededeling over de "Dag van de religieuze Film", die - weer toevallig - op een vakantiedag voor mij viel, die ik genoot na ons algemeen kapittel). Daar ik als Dominicanes van Bethanië meerdere keren heb deelgenomen aan retraites met filmen, dacht ik: dat is iets voor mij. Ik heb me aangemeld en was heel benieuwd naar de gang van zaken. Nou, ik ben niet teleurgesteld - integendeel! Het was een fantastische, inspirerende, meditatieve, onrustig makende, bijzondere dag! De inleidingen bij de films door Sylvain waren subliem: ze openden je ogen en oren - en hart! - voor wat je te zien kreeg. De keuze van de films vond ik ook heel bijzonder. Als algemeen secretaris van de UCESM ― Unie van religieuze congregatie van hogere oversten in Europa, d.w.z. degene, die alle hogere oversten van religieuze congregaties in Europa bij elkaar moet houden/brengen en tevens algemeen secretaresse van onze congregatie van dominicanessen van Bethanië ― wil ik de film Ida tonen aan elke kandidate novice, die denkt, roeping voor het kloosterleven te hebben. Je komt er diep door in contact met jezelf....En de film The Help tenslotte, eveneens buitengewoon actueel, maar gelukkig ook met humor - hoe zou je anders weer naar huis hebben gekund? Ik wil allen die aan De Dag hebben meegewerkt heel hartelijk danken voor dit geweldige geschenk en heb de datum voor de volgende editie al gereserveerd!